| |
Miejsce stracenia ks.Lewandowskiego mieszkańcy Seroczyna i okolic otoczyli swoją pamięcią, czcią i opieką – usypano kopiec, obłożono go darniną, a w rocznicę śmierci bohatera składano tam kwiaty. 26 stycznia 1933 r. na miejscu kopca położono płytę marmurową z napisem ku czci księdza.Staraniem kierownika szkoły Anatoliusza Jamińskiego, nauczycieli i dziatwy szkolnej oraz młodzieży uczęszczającej na wykłady Uniwersytetu Powszechnego – słuchacze Uniwersytetu wystawili w Seroczynie, Wodyniach i Siedlcach widowisko góralskie według powieści W. Orkana „W Roztokach”, a dochód przeznaczyli właśnie na częściowe pokrycie kosztów pamiątkowej płyty.
W tym czasie, od 1925 r., trwała już budowa budynku szkoły. Ludność Seroczyna ofiarowała ziemię ,a staraniem i pracą mieszkańców, i właściciela majątku B. Wernera w pobliżu miejsca stracenia księdza Lewandowskiego został wzniesiony piękny budynek szkoły. Już w grudniu 1929 r. zostały oddane trzy izby na parterze, a w następnym roku szkolnym wszystkie klasy przeniosły się do nowego budynku. W pracach wykończeniowych korzystano z pomocy państwa Wernerów, Towarzystwa Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych, gminy, różnych związków i stowarzyszeń. Aktywnie uczestniczyli w tych pracach sami nauczyciele i uczniowie.
W 1933 r. z kierownikiem szkoły skontaktował się osobiście ksiądz Adam Furmanik, siostrzeniec ks. W. Lewandowskiego, który wyraził chęć współdziałania na rzecz nadania szkole imienia bohatera. Dostarczył też informacji dotyczących jego życia. W kwietniu 1936 r. do Seroczyna przybyli delegaci Koła Siedlczan, aby dokonać wyboru miejsca pod budowę Pomnika ku czci księdza Wawrzyńca. Powoli dojrzewała myśl, że najlepszym Patronem dla tego miejsca będzie ten, który własną krwią to miejsce uświęcił. Powstał również Obywatelski Komitet Organizacji tych obchodów.
Niedziela, 16 października 1938 roku została wybrana na dzień, w którym szkoła w Seroczynie otrzyma Imię Księdza-Bohatera. Dla mieszkańców całej okolicy było to niezwykle uroczyste wydarzenie. Do Seroczyna przybyli znamienici goście: Starosta Siedlecki Stanisław Guliński, ks. kapelan Witold Jeżniowski, przedstawiciele władz oświatowych, wojska, organizacji społecznych, nauczyciele, młodzież szkolna i tłumy mieszkańców. Z Siedlec przybyła również Kompania Honorowa 22 Pułku Piechoty.
Po nabożeństwie odprawionym przez ks. Majora kanonika Witolda Jeżniowskiego w oknie sali na pierwszym piętrze (dzisiejszy sekretariat i księgowość szkoły), Starosta Siedlecki Stanisław Guliński dokonał w imieniu premiera gen. Sławoj-Składkowskiego odsłonięcia pomnika, a następnie ks. Kapelan poświęcił pomnik i szkołę. Na prowizorycznej mównicy stawali: kierownik szkoły Stanisław Goś, przedstawiciel Koła Siedlczan, Wójt Gminy Wodynie – Szczepan Piwowarczyk, Inspektor szkolny Czesław Górski i inż. Bogusław Werner. Patriotyczną wymowę jego przemówienia podkreśliło przekazanie armii szczególnego daru: dwóch karabinów maszynowych. Jeden ufundowali mieszkańcy gminy, drugi – państwo Wernerowie. Zapewne nikt z fundatorów nie przewidział, że już za niespełna jedenaście miesięcy dar ten okaże się szczególnie potrzebny.
 
 
 
Kierownik szkoły Stanisław Goś odczytał Akt Nadania Imienia Ks. Wawrzyńca Lewandowskiego Szkole w Seroczynie. Ten moment oraz inne chwile tej niezwykle podniosłej, patriotycznej i wzruszającej uroczystości do dziś pamiętają najstarsi, żyjący mieszkańcy Seroczyna i okolic. Mieli wtedy świadomość, że spotkało ich wielkie wyróżnienie, ale też nagroda za ogromny trud włożony w budowę wspaniałego szkolnego budynku. Budynku, który dla ich dzieci stał się symboliczną "drogą ku wielkiemu światu."
Po występie dziatwy szkolnej odśpiewano hymn „Jeszcze Polska nie zginęła”, a defilada Kompanii Honorowej Siedleckiego Pułku Piechoty zakończyła seroczyńskie uroczystości.
Informacje o tym wydarzeniu zamieściły również gazety: min. "Expres poranny", "Gazeta Polska", "Życie Podlasia".
Rok szkolny 1938/39 – tak ważny w historii szkoły – był ostatnim rokiem nauki przed wybuchem II wojny światowej. 13 września 1939 r. oddziały hitlerowskie wkroczyły do Seroczyna. Rozpoczął się pięcioletni okres cierpienia, bólu i jednocześnie walki ofiarnej walki całego narodu. Który to już raz w naszej historii? Seroczyn i jego mieszkańcy także ucierpieli w tych złych, wojennych czasach.Większość zabudowań spłonęła, rodziny pogorzelców umieszczono w mieszkaniach nauczycielskich na drugim pietrze budynku szkoły, izby lekcyjne zamieniono na kwatery wojsk okupacyjnych. Zajęcia szkolne wznowiono w 1940 r. Kiedy wreszcie skończyła się wojenna zawierucha i rozpoczął się okres powojennej - trochę pozornej, ale jednak - wolności, seroczyńska szkoła ciągle nosiła imię swojego Jedynego Patrona. Zmieniały się rządy, zmieniało się prawo, zwyczaje i kalendarze świąt, a ON ciągle był i jest z nami.
Aby uzyskać powiększenie, nacisnij prawy klawisz myszy na wybranym zdjęciu
i z menu wybierz opcje "Powiększ zdjęcie" |
|
